Yorulur İnsan - Şiir

Yorulur insan.
Yorulur kendinden,
Geçmek bilmeyen zamandan,
Su gibi akan hayattan
Yorulur ikilemden
Anılardan, hatıralardan,
Dağdan taştan yorulur. 

Durur!
Yüzüne yüzüne çarpar rüzgar.
Kapatır kulaklarını,
Dinler kalbini.
Garip rüzgar ne söyler? 

Soluklanır,
Dinlenmek ister bir ağaç gölgesinde
Huzurdur ağaç gölgeleri, huzur.
Üstünde binlerce yaprak,
Allah diye salınırken .
Düşünür!
Sorar;
''Nereye bu gidiş''
Ve kaldırır başını 
Diker gözlerini maveraya
Bakar ufuklara, hayal kurarak 
Alır en güzel nasihatin birini 
''Dünyayı ver, ahireti al; kazanırsın'' 

Yürünmeyi bekleyen yollar bekler mi insanoğlunu
Aşılması gereken dağlar vardır
Belki de yaşanması gereken hayat
''Papatyalar ölüm kokar ''derdi meçhul bir adam
Ve yaşamak papatya kokusu