Acizliğin Yolculuğu

  İnsan en çok hangi zamanlarda acizliğinin farkına varır? Bu soruya elbette ki hepimizin bir cevabı vardır. Kimiyle ortak bir düşüncede buluşuruz, kiminin verdiği cevapla fikir birlikteliği oluşturamayız. Yine de bu konuda büyük bir kitlenin hemfikir olacağını düşünüyorum. Bazı kavramlar her insan için farklı anlamlar taşır ya da biz farklı  anlamlar yüklediğimiz için taşımak zorundadırlar bu yükü. Benim için acizlik çaresizlik demektir, telafi edemeyeceğim ve dönüşü olmayacağını hissettiğim bir şey karşında acizliğimin farkına varırım. Kimi zaman yaptığım hatalar gözlerimin önüne serer bu durumu, kimi zaman kırdığım bir kalp. Ama her iki durumun da hatta daha nice aciz hissettiğim zamanların da geri dönüşü vardır. Bu benim tanımıma, yüklediğim anlama aykırı değil mi? Hepsi birer acizliktir belki de fakat acizliğimi iliklerime kadar hissettiğim tek bir şey var “ÖLÜM”. Dönüşü olmayan bir yolculuk, bir dünya sürgünün son buluşu ölüm. Yolculuğa çıkanın arkasından su dökeriz ya çabuk gitsin çabuk gelsin diye. Ölüm yolculuğuna çıkan ne yapsak da geri dönmüyor. Şu an yanımızda olan biri birkaç saat sonra belki de birkaç dakika içerisinde bizi bırakıp gidiyor. Önce inanmak istemiyoruz,, belki de kabullenebiliyoruz bilemiyorum. Sonra bir sela veriliyor, cenaze namazı kılınıyor, vedalaşıyoruz. Alışmışız hep gidip gelmelerine, yine bekliyoruz gelecek umuduyla ama gelmiyor. Bu yokluğu hissettiğimde en büyük acizliğimi yaşıyorum. Bir gün hepimiz dönüşü olmayan bir yolculuğa çıkacağız. Malımız, mülkümüz, anamız, babamız, çoluk çocuklarımız hepsi geride kalacak. Biz de kendimizle baş başa… Dönüşü olmayan bu yolculuğu her hatırladığımda ne kadar aciz bir varlık olduğumun farkına varırım biraz daha. Ne diyordu zarif şair ‘Sultan’ şiirinde:

 “Hayat boş geçti

Geri kalan korkulu

Her adımım dolu olsa

İşe yaramaz katında

Biliyorum

Bağışlanmamı diliyorum”

Ne büyük nimet bağışlanmış bir kul olmakla müjdelenmek bu yolculuğun sonunda. Ne büyük nimet acizliğinin farkına varıp da böbürlenmemek. Bağışlanmamızı dilerim Allah’tan. Baki Muhabbetle...

Yazan: Ayşenur Çakmak