Hangi dilde olursa olsun "aşk" Allah için olunca güzeldir. Bence aşk her zaman ilahidir. Başından beri ya da kalbin kırıldıktan sonra. Eğer ki, sevgi Allah için olursa ve o aşk seni senden almak yerine seni kendine getirirse, seni Allah'a ulaştırırsa ebedi aşk olur o aşk.
İnsana sevgi gerekir, beşeri aşkı kendini kaybettirir, kişiye benliğini unutturur, acımasızdır, yürekleri dağlar, bir de çok yalancıdır ki benim gibi çokça insanı üzmüştür aslında. Bir nevi insan aşkı Allah-u Teala’ ya karşı olan aşkın başlangıcıdır nezdimde. Mevlana, Allah Der ki şiirinde şöyle demiştir;
Allah der ki “Kimi benden çok seversen onu senden alırım”…
Ve ekler: “Onsuz yaşayamam” deme, seni onsuz da yaşatırım.
Biz insanlık olarak Allah’ı bir sağlık gidince anlarız, bir para gidince, bir de dünyalık aşkı kaybedince. Hepsi birlikte elde var olunca kapılırız nefsimize. Unutuveririz gerçek aşkın önemini. Ne zaman birisini sevsem aklıma hep bu dizeler gelir. Fazla anlam yüklerim, sanki onsuz bir hiçmişim gibi gelir aklıma gelene kadar. Çünkü birinin görünüşünü, boyunu-posunu veya karakterini seversin, o seni sevmese bile sevmeye devam edersin ama birinin ruhunu, kalbini ve seni asıl aşka yani Allah'a ulaştırmasını seversen o aşk bitmez. Ya da o dünyalık aşkın gidince Allah’ a sıkı sıkı bağlanırsın.
İnsan kaderindeki insanı bulana kadar türlü türlü zorluklar yaşar, bazı ağır imtihanlardan geçer ama nasibinde varsa er ya da geç o insan sana ulaşır. Sen edeple, sabırla beklemesini bilirsen Allah sana kısmetlerin en hayırlısını verir. Rabbimiz Nur suresi 22. Ayette:
‘’Kötü kadınlar, kötü erkeklere; kötü erkekler de kötü kadınlara; temiz kadınlar temiz erkeklere, temiz erkekler de temiz kadınlara lâyıktır’’ buyurmuştur.
Zaten olması gerekende bu değil midir? Önce sıkı sıkı yaratana sarılmak, bağlanmak gerekir. Allah’tan gelmeyen şeyler genelde hüzünle biter. Temiz olmak gerekir ki temiz nasibimiz olsun.
Peki karşımıza çıkan insanın bizim nasibimiz olduğunu nasıl anlarız?
İnsan kalbi beşeri aşkı ya bir defa yaşar ya da iki kere hayatında. Karşımıza çıkan kişi belli eder, kalbimiz anlar, içine bir huzur çöker hiç olmadığın kadar mutlu, hiç hissetmediğin kadar saf olursun. Sevgi başka, aşk başka. Hani derler ya bir çiçekten hoşlanırsan, onu koparırsın ama bir çiçeği seversen, onu her gün sularsın. Aşk tutkudur, her şeyin fazlasıdır. Bir hocam derste her şeyin fazlası zıddına döner demişti. Gerçekten öyle değil midir? Çok fazla gülen insan ağlamaya başlar, ağlayan insan bir süre sonra gülmeye başlar. Haddinden fazla sevdin nefrete dönüştü.
Eğer ki, karşınıza çıkan insan sizin ruhunuza fayda verici şeyler yapıp sizi hakiki sevgiye "Allah'a" doğru götürürse, bilin ki, o insandan size zarar değil bir ömür fayda gelir. Allah'tan korkup, Onun değer ve emirlerini bilen insan nasıl sizi incitmeye kıyabilir ki... ? Hayatımızda doğru olanı seçmek için en mühim olan akıl devreye girmeli. Kalbimizle değil de aklımızla sevmeliyiz ve aklımızla severek o insani her geçen gün kalbimize mühürlemeliyiz. Onun ellerinden tutunca hissetmeliyiz o insanın bizi felaketi değil de Allah'a götüreceğini. O insani görünce kalbimizde ferahlığı hissederek yanında yalnız Allah'ı hatırlamalıyız. Ne mal, ne mülk, ne görünüş ve güzellik bize hiçbir fayda vermez. Eğer sevecekseniz illa ki, aşık olacaksanız öyle birine aşık olun ve öyle bir insanla evlenin ki sizi asla bırakmasın, edep ve haya ile bir ömür etsin. Bedeninize dokunmak yerine önce kalbinize dokunsun, yüzünüzü dokunmak yerine önce ruhunuzu dokunsun ve önce kalbinizle ruhunuzu severek sizinle var olsun. Eğer ki, Allah bizimle olursa ölüm de, ömür de, aşk da güzeldir... bir ömür mutlu olacağınız birisini ve İlahi aşkı gerçekten hissetmeniz dileğiyle, baki muhabbetle...
Yazan: Mehmet Öztürk ve Sevinç Balkır
0 Yorumlar