"Yalnız" yalın kelimesinden türetilmiş tek başına, yanında kimse bulunmayan anlamındadır. Bu gözle görebileceğimiz yanı birde manevî yalnızlık boyutu var. Hiç kendinizi tanıdığınız-tanımadığınız yüzler arasında yalnız hissettiniz mi? Benim gibi "evet" diyenler muhakkak vardır aramızda. Evet dedim çünkü hani diyor ya İlhan Berk" sonra herkes kendi dünyasına daldı. Geçti geçmez dediğimiz zaman. Kuşları unuttuk..." Çevremdeki insanlar kuşları unutmuşlardı, ağaca sarılmayı unutmuşlardı, göğe bakmayı unutmuşlardı. Sessizce ve hızlıca uzaklaştım onlardan. Bende kendi dünyama daldım ama kuşlar.. kuşlar içimizde. İçimizde olanı unutmak mümkün mü? Herkesin herkesten sakladığı bir dünyası vardır. Küçük, tek kişilik, odun ateşi kadar sıcak, samimi, kırılgan. O dünyamız olmasaydı bu dünyaya dayanabilir miydik hiç sanmıyorum.
Birde bu soruya "hayır" cevabını verenlerde olacaktır. Hayır cevabını verenler benim gözümde ikiye ayrılıyor. Birincisi toplum ne der diye yaşayanlar. Kendi olamayanlar. Doğruyu yanlışı iyiyi kötüyü sorgulamadan çoğunluğa uyanlar. Yani "Allah razı oldu mu?" "Allah'ın hoşuna gider mi?" sorularını yerine "Acaba insanlar ne düşünür? " "Arkamdan ne derler?" sorularını daha önemserler. Onlara sık sık karşıma çıkan bir sözü paylaşayım. Yaratılmışları razı etmek için yaratılmadık. İkincisi ise gerçekten güzel insanlarla, kıymet bilenlerle, sevdiklerinin gülüşmelerini nimet sayanlar, Hz. Ebubekir gibi Sıddık insanlara karşılaşmışlardır. Bize de nasip olsun çiçek gibi insanlarla karşılaşmak. Hayır diyenler umarım ikici nedenle " hayır" demişlerdir. Yoksa öbür türlü elinde mumu sönmüş oradan oraya koşuşan, nereden gelip nereye gittiğini bilmeyenlerden oluruz. Peki ya yalnızlığın çaresi var mıdır? Sevdiğim bir müzik gurubunun şarkısında "yalnızlığın çaresini bulmuşlar" diyordu.
Sizce bu çare ne olabilir? Bu soruların yanıtını size bırakırken hayatımızı sadece kendimiz ve kabrimiz için yaşarsak yalnız olmayız. ''Allah' la beraber oluruz. O razı olsa bütün dünya küsse ehemmiyeti yok.'' (Risale Nur)
Baki muhabbetle...
Yazan: Beyzanur Gül
0 Yorumlar