Sessizliği Dinlemek

“Bilmez yalnız yaşayanlar

  Nasıl korku verir sessizlik insana”

  Orhan Veli Kanık

Kimsenin olmadığı, varsa bile gün ışığına çıkmadığı dingin sokakta attığın her adım yankılanıyor.

Suların durgunluğu tedirgin ediyor.

Sükûtiliğin ruhuna işlemesi canını yakıyor.

Farkına varmadan sesin sessizliğine kapıldığını hissediyorsun.

Dokunuyor, teninden de derinleri sızlatıyor.

Katlanılmaz olduğunu düşünmene rağmen katlanılır kılıyorsun.

Suskunluk kucaklıyor ve sarmalıyor gibi geliyor.

Yoksa sen mi bırakmıyorsun?

Tizlikten mi korkuyorsun?

Pasif kalışından şüphe duymuyor musun?

Sükûnete mukabele ediyorsun.

Kapalı kapılara açılmamacasına sır kilitleri vuruyorsun.

Yürek güpürtüsü kan basıncının artmasına sebep olurken yıkılmamak için direniyorsun.

Dökülen her parçan sessizliğini bozmaya iterken karşılığını bulamadığın sedanın hüzünlü yankısı tırmalıyor kulaklarını.

Avazının çıktığı kadar bağırma düşüncesi kemiriyor şuurunun son kırıntılarını. Ve silkelenip gerçek sessizliğin kendi içinde olduğunu hissederek uyanıyorsun.

Yine uslanmak bilmeyen kaygı dolu anlar...

Bu döngü teklemeksizin aynı devam ediyor.

Ve ömrünün son demlerinde dahi tablo hiç değişmiyor.

Tasasız bir günün geçmeden tüketiyorsun saatleri...

Yazan: Fadime Uçar