Karanlıktan korkar mısınız? Geceyi sever misiniz? Hayatımızın hep masallardaki gibi olacağına inandığımız yaşlarda gece susadığımızda mutfağa gitmek yerine ilk anne-babamızın kapısında bulurduk kendimizi. Karanlıktan korkardık çünkü. Gözlerimiz hep bir ışık arardı. Sanki korktuğumuz ne varsa karanlıkta birden bire önümüze çıkacakmış gibi hissederdik. Hemen ışığı açmak, aydınlığa kavuşmak için can atardık. Hâlâ böyle değil miyiz? Belki gözümüzün gördüğü karanlıktan korkmuyoruz ama kalbimiz, aklımızın, zihnimizin tüm bedenimizin gördüğü, hissettiği kendi karanlığımızdan korkuyoruz. Kendi karanlığımızda hatalarımız, yanlışlarımız, gerçeklerimiz var çünkü. Onlardan kurtulmak istiyoruz zaman zaman. Kurtulmak için de ışığı açmaya yelteniyoruz ama kurtulamayız. Onlar biziz, biz de onlarız. Aslında bir dursak kendi karanlığımızda düşünsek, dinlensek bir gece vakti ayı izlerken. Tüm korkularımızı zihnimizden geçirsek birer birer. Belki onlarla yüzleşmek üzecek bizi, belki gözyaşlarımıza hakim olamayıp ağlayacağız. Ama bizi üzen hatta ağlatan bütün bu korkular zamanla kendi karanlığımızın ışığı olacak. Biz dünya isek hatalarımız, yanlışlarımız, gerçeklerimiz de güneş olsa. Dünya güneş olmadan nasıl yaşayamaz ise bizde korkularımız, endişelerimiz olmadan yaşayamayız. Güneş yazın sıcaklığıyla bunaltabilir dünyayı ama sayamayacağım kadar nimeti de büyüyüp, olgunlaşmasını sağlar. Kendi karanlığımızın yoğun düşünceleri bizi ne kadar üzse de ne kadar ağlatsa da ne kadar kırsa da daha olgun daha güçlü insanlar yapmaz mı bizi? O zaman bu akşam ayı izlerken kendi karanlığımızda tek başımızayken yüzleşeceğiz o ruhumuzu karartan düşüncelerle. Yüzleştikçe üzüleceğiz üzüldükçe ağlayacağız. Ağladıkça temizlenecek zihnimiz. Dünyaya yeniden gelmiş gibi tertemiz olacağız. Hatalarınızın, yanlışlarınızın, gerçeklerinizin size hep ışık olması dileğiyle. Baki muhabbetle
Yazan: Beyzanur Gül
0 Yorumlar