Temizlenmeliyiz Gözyaşlarımızla

 Neden ağlarız? Ya da bazılarımız neden ağlamaz?

 Edebiyatı sevenler biraz daha duygusaldır bana göre. (Yada ben fazla duygusalım ). Yoldan omuzları çökmüş, elleri kırışmış yaşlı biri geçse dolar gözlerim. Dalar bakarım onlara. Düşünürüm kim bilir o omuzlar kimin kederini, hangi derdi taşıdı da çöktü. O kırışmış eller bir zamanlar sevdiğine güller toplamak için kaç tane diken battı da acısını hissetmedi. Düşünürüm içim ağlar. Ve yahut bir şiir ağlatır mı insanı? Ağlatır. Mona Roza şiirini dinlerim. Gözyaşlarım bir şelale gibi akar göz pınarlarımdan. Çünkü o şiirin bir hikayesi, bir yaşanmışlığı vardır. Üniversite de bir kadını sevip ona akrostiş şiir yazıp, şiirin akrostiş olduğunu 30 sene sonra anlaşılan ve hayatında tek bir kadını sevip ona da kavuşamayan Sezai Karakoç'un yerine geçip ağlarız. Ne zordur değil mi gelmeyen birin de kalmak. Geleceğim sana ıhlamurlar çiçek açtığı zaman deriz Bahattin Karakoç olur ağlarız. Ama biliriz ki ıhlamurlar çiçek açmadı, açmayacakta.

O da biliyordu elbet ıhlamurların çiçek açmadığını ama "Sevdiğim ben sana gelemiyorum, gelemem..." dememişti de ''Ihlamurlar çiçek açtığı zaman geleceğim sana.'' demişti. Bu naifliği, bu zarifliği bu çağda bulamayacağımız için ağlarım geceleri.

Odama annemin girmesiyle silerim hemen gözyaşlarımı. Ne dinlediğimi şiirleri nede o şiirdeki hangi mısranın kalbimi bin parçaya böldüğünü anlatmam. Anlatmayı da pek sevmem zaten. Sadece Allah'a anlatırım. Her gün 40 kere anlatırım hem de. Ama hiç bıkmam anlatmaktan çünkü O hiç bıkmadı dinlemekten. Her gün 40 kere öper seccadem anlımdan. Bu hissi ancak yaşayanlar bilir, yaşamayanlar ise boşa yaşıyorlardır.  Geçtim yaşlıları, şiirleri, onca yaşanmışlıkları. İnsan Allah'a kulluk edemediği için bile ağlamalı. En çok da buna ağlamalı zaten. Hem de iki göz yaşıyla değil yürek yağmurlarıyla ağlamalı. Ufacıkken bisikletten düşüp dizinin kanadığını  gören çocuk gibi içten ve feryatlarla ağlamalı. Eğer ağlayamıyorsa "ağlayamadığı" için ağlamalı. İnsan AĞLAMALI. İçinin, yüreğinin, kalbinin, zihninin temizlenmesi için ağlamalı. Mevlana ne güzel de demiş "İçteki kiri su değil, ancak gözyaşı yıkar." 

Ağlamalıyız çünkü toprakla buluşacağımız zaman tertemiz buluşmalıyız. 

Baki muhabbetle...

Yazan: Beyzanur Gül